انسان2

– نگاهت را نگه می داری آیا

سکوتت حرف های سرد و گویا

و این  لبخندتلخ رو به من هم

حدیث شکوه دارد با ثریا.

– اگر هم مادرم شادیم می خواست

مرا با زور و درد آورد دنیا

چه تکرار غم انگیزی است فردا

اگر غم چکه چکه گشت دریا

اگر لبخند هم زاییدنی بود

حدیث درد لب را نیست جویا

– چه شعر احمقی هستی تو امشب

چه می شد شعر گفتن بود رویا؟

امضا: سهیل رها

انسان1

در نزدیکی با تو

دیده ام

که نزدیک است از همدیگر دور شویم

به این می اندیشم

که باید نزدیکترین انسان های طعم نزدیکی نچشیده باشیم.

این روزها

شبامون وای چه سرده وای چه سرده

ببین! خورشید به ما نامردی کرده

از اون رنگین کمون روزهامون

نصیب صورتامون رنگ زرده

یکی باید که این چشما ی خیسو

همیشه پهن کنه بر روی نرده

دلی که خونه­ ی عشقه همیشه

ببین امشب چقدر لبریز درده

میون رفتن و موندن همیشه

تونسته اونکه رفته ،مرده مرده

امضا: سهیل رها

…

مرا می خواست

سه تا نقطه و یک ابهام معنی دار

چه چیزی از قلم افتاد؟!

دوباره شعر، کاغذ ، یک عدد خودکار

نه، چیزی نیست ؛ این یعنی که تنهاییت مبارک باد

امضا: سهیل رها

ترانه هایی که می شود با آنها زندگی کرد

در بحبوحه و آشفته بازار موسیقی این روزها که کسی برای شعر و ترانه ای که میخواند ذره ای اهمیت قائل نمی شود ،هنوزترانه هایی هستند که می شود  روی آنها برای زندگی کردن حساب کرد ، می شود به متن (لیریک) ترانه ای که خوانده می شود فکر کرد.

شب ها

روزهایی که عزادار تو هستم،
هستم
م.قلم

از عزاداری تو غمگینم

از سیاهی که به تن پوشیده

روز با این همه کباده ی نور!

دلخورم وقت غروب

من به فردا

که برایش امشب

شعر شادی و طرب می گویم

به تقلای وصالش مستم

مومنم

پل (گریزی نیست؟!…)

تقدیم به پل عابر پیاده روبروی دانشگاه تبریز

راه فراری از ریشه های فکری هرزه هست؟!

از من می گذرد

هر روزه

عبوری هرزه

مردمان خنجر چشم و دل هرزه

با دست هایی به جنون آغشته

گام ها تند تند و…. آهسته

و من از زمین سیاه خیابان کنده

از آسمان آبی شهر مانده

ریشه  در زمین وامانده

و من

پلی هرزه

دور های عاشقانه

دخترِ لبخند

دخترِ چشمه های روشن

دخترِ بی خشم و بی نفرت

عشقِ من ؛

آزادی با طعم سیب

می خواهم قانون شکن باقی بمانم!

به سختي در خاطرم مانده آن نخستين هنگامه ها.آن اوايل .درست همان زمان که دور و برم همه تاريک بود وآرام، پر از سکوتي مبهم و ناشناخته. از مکاني که در آن ايستاده بودم هيچ نمي دانستم.

سکوت هولناک دور و برم انگار همه چيز را از خاطرم محو کرده بود. به دور و برم مي نگريستم .هيچ چيز آشنا نمي آمد. فقط سياهي . حس غريبي انگار مرا به آنجا پيوند داده بود. ترسيده بودم يا نه؛ واژه اي براي وصف آن لحظات نمي يابم . «هيچ » دور و برم بود و بس.

-هان! يادم آمد. اينجا زمين است. صبر کن . من که تنها نبودم !. پس « او» کجاست؟ آرام آرام ،بر افکارم مسلط شدم. من از اين سرزمين نبوده ام. بهشتي ام! هَه، بهشت! – آري آنجا را خوب ياد دارم. اگر خلاصه از آن ياد کنم ؛ زيبا بود . همه چيز !

مغرب خیال

بند ها بايد گسست

بايد رها شد! پرگرفت زاينجا و رفت

از اين ديار ……تا ناکجا

شايد شنيده ايد

آوای سوز باد

شايد که دیده ايد

بشکستن دو بال پرنده

آهسته در فراق

يا پر کشيدن يک مرغ از قفس